Ήταν μόλις τεσσάρων ετών, όταν είδε τη ζωή της να αλλάζει με κινηματογραφική ταχύτητα και μαζί μ' αυτή να αλλάζει ο ρους της ιστορίας μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Η Ιζαμπέλα Νταρλέσκου έπαιζε αμέριμνη στο σπίτι της, στις 23 Δεκεμβρίου του 1989, στο Σίμπιου της κεντρικής Ρουμανίας, όταν τα ελικόπτερα που πετούσαν από πάνω τους ξεκίνησαν έναν ανηλεή καταιγισμό πυρών, που είχαν ως αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό της θείας της και τον δικό της τραυματισμό.
Η 23χρονη σήμερα Ιζαμπέλα είναι ευρύτερα γνωστή ως το μικρότερο σε ηλικία παιδί της αντικομμουνιστικής εξέγερσης στη Ρουμανία, τη χώρα που βίωσε την πλέον αιματηρή ίσως μετάβαση από τον κομμουνισμό σε άλλα μορφής καθεστώτα, στην ανατολική Ευρώπη.
Σήμερα, έχοντας μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Νομική, έχει βάλει στόχο να γίνει εισαγγελέας προκειμένου να αναζητήσει με κάθε μέσο την αλήθεια για τα αιματηρά εκείνα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας, πριν από μια 20ετία.
Μην μπορώντας να ξεπεράσει ακόμη την εικόνα της νεκρής θείας της, η Ιζαμπέλα δηλώνει αποφασισμένη να βρει τους υπαίτιους για το θάνατό της, αλλά και για το αίμα που χύθηκε εκείνες τις ημέρες.
"Ελπίζω πως θα βρω ποιοι ευθύνονται για το θάνατο της θείας μας. Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα", δήλωσε η Ιζαμπέλα.
Η θεία της, Ντανιέλα, καθόταν δίπλα της στον καναπέ, παίζοντας μαζί της και παρακολουθώντας τηλεόραση, όταν δέχθηκε τα θανατηφόρα πυρά.
Η γιαγιά της 23χρονης, Ελιζαμπέτα Ραντουτίου, 71 ετών πλέον, σήμερα, θυμάται χαρακτηριστικά: "Άκουσα έναν τρομερό θόρυβο και είδα την Ιζαμπέλα και την Ντανιέλα μέσα στο αίμα. Η Ντανιέλα διακομίστηκε στο νοσοκομείο αμέσως, αλλά πέθανε τελικά στην εντατική. Η Ιζαμπέλα ήταν τυχερή. Ο πατέρας της, ξυπόλητος, τη μετέφερε στα χέρια στο κοντινότερο νοσοκομείο. Σήμερα, έχει μόλις ένα σημάδι στο λαιμό της, από τη σφαίρα που τη χτύπησε".
Η Ιζαμπέλα θυμάται πως τα παιδιά την πείραζαν και τη ρωτούσαν συνέχεια, εάν έχει φωτογραφίες της, να τρέχει στο δρόμο κρατώντας ένα αυτόματο όπλο.
Η ειρωνεία είναι πως οι γονείς της Ιζαμπέλας είχαν αποφασίσει να την αφήσουν για κάποιο χρονικό διάστημα σε συγγενείς τους, επειδή πίστευαν πως το σπίτι τους είναι πολύ εκτεθειμένο σε πυρά.
Ο 50χρονος Νικολάι Νταρλέσκου, πατέρας της Ιζαμπέλας, εξακολουθεί να μετανιώνει για την απόφασή του αυτή. "Εάν μέναμε σπίτι- λέει- τίποτα δεν είχε συμβεί. Αλλά αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε συγγενείς, επειδή πιστεύαμε ότι το σπίτι μας, που βρισκόταν απέναντι από μια στρατιωτική μονάδα και τη Σεκιουριτάτε (σ.σ. μυστική αστυνομία του καθεστώτος Τσαουσέσκου), ήταν πολύ εκτεθειμένο στις σφαίρες. Στο τέλος, η κόρη μου και η αδελφή μου χτυπήθηκαν από σφαίρες".
Η Ιζαμπέλα, αν και "κουβαλά" μέσα της την τραγική αυτή εμπειρία, δεν θυμάται πολλά άλλα πράγματα από την αιματηρή εξέγερση του '89 στη χώρα της, που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από χίλιους ανθρώπους.
Θυμάται, ωστόσο, πολύ καλά τον φριχτό πόνο που ένιωσε έναν χρόνο αργότερα, όταν ένας φίλος της τη χτύπησε, κατά λάθος, με μια πέτρα, με αποτέλεσμα να αρχίσει να τρέχει αίμα η πληγή της. Για μια ακόμη φορά οδηγήθηκε στο νοσοκομείο και υποβλήθηκε σε συρραφή της πληγής, χωρίς τη χρήση αναισθητικού…
Η Ιζαμπέλα αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της νομικής επιστήμης προκειμένου να φέρει δικαιοσύνη σ' έναν αλλόκοτο, όπως λέει, κόσμο. "Αυτή η ιδέα, το να βρω δηλαδή την αλήθεια για την επανάσταση, είχε κολλήσει εδώ και καιρό στο μυαλό μου", παραδέχεται η 23χρονη.
Σε αντίθεση με άλλους ήρωες της επανάστασης, που απέκτησαν πολλά οφέλη από τη δράση τους εκείνες τις "πληγωμένες" ημέρες του '89, η Ιζαμπέλα έχει αρκεστεί σε μια κάρτα ελεύθερης μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, εντός της πόλης, έχει το δικό της μέρος στο … νεκροταφείο κι ένα κομμάτι γης.
Άλλωστε, όπως λέει, ποτέ δεν αναζήτησε οφέλη από το γεγονός ότι ήταν μεταξύ των ανθρώπων που υπέστησαν τα δεινά των γεγονότων εκείνων των ημερών.
Πριν από είκοσι χρόνια, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περιουσίες καταστράφηκαν σε συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και των αρχών, που επέσπευσαν την πτώση του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Νικολάι Τσαουσέσκου.
Πολλά είναι τα αναπάντητα ερωτήματα για το τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις ημέρες, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που θεωρούν πως όσα συνέβησαν τότε δεν ήταν μια λαϊκή εξέγερση αλλά ένα άλλο είδος πραξικοπήματος από μια ισχυρή ελίτ.
Είκοσι χρόνια μετά, η Ρουμανία είναι μια δημοκρατική χώρα, οι κάτοικοι της οποίας δεν φαίνεται, ωστόσο, να ενδιαφέρονται πολύ να γιορτάσουν τα 20 χρόνια από την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου, καθώς έπειτα από αρκετά χρόνια οικονομικής ανάκαμψης, η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ύφεσης, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά και της πολιτικής αστάθειας των τελευταίων μηνών.
Ο Σίλβιου Μπρουτσάν, κομμουνιστής και πρώην πρέσβης της χώρας στις ΗΠΑ, είχε πει κάποτε πως θα χρειαστεί μια 20ετία προκειμένου η Ρουμανία να προσαρμοστεί στη δημοκρατία. Σήμερα, πολλοί φοβούνται ότι η Ρουμανία μπορεί να βρίσκεται μόλις στα μισά της μεταβατικής αυτής διαδρομής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου θα διαγράφονται.