Τη σκηνοθεσία της ιστορικής - δραματικής ταινίας υπογράφει ο Μάρκο Μπελόκιο και παίζουν οι Τζιοβάνι Μετζοτζιόρνο, Φίλιπο Τίμι, Κοράντο Ινβερνίτζι.
Σύμφωνα με το σενάριο όταν η Ίντα Ντάλσερ γνώρισε τον Μουσολίνι στο Μιλάνο, αυτός ήταν εκδότης του "Avanti!" και ένθερμος σοσιαλιστής με στόχο να οδηγήσει τις μάζες σε ένα αντιμοναρχικό και κοινωνικά χειραφετημένο μέλλον. Η Ίντα πίστεψε πραγματικά σε αυτόν και στις ιδέες του. Έτσι, προκειμένου να χρηματοδοτήσει μια εφημερίδα του, πούλησε ό,τι είχε. Με το ξέσπασμα όμως του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μουσολίνι κατατάχθηκε στον Στρατό και εξαφανίστηκε από τη ζωή της. Όταν τον ξαναβρήκε σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, ήταν παντρεμένος με άλλη. Η Ίντα όμως απαίτησε να αναγνωρίσει την ίδια ως πραγματική του γυναίκα και μητέρα του παιδιού τους.
Η Ίντα Ντάλσερ γεννήθηκε στο Σοπραμόντε το 1880. Ήταν μια όμορφη, πληθωρική γυναίκα από καλή οικογένεια. Ο πατέρας της ήταν δήμαρχος του χωριού. Γύρω στα 20 της χρόνια, η Ίντα πήγε στο Μιλάνο για να ανοίξει ένα ινστιτούτο ομορφιάς Γαλλικού στιλ. Στην ουσία, έχοντας αυτό το σχέδιο στο μυαλό της, είχε σπουδάσει στο Παρίσι αισθητική ιατρική, κάτι σπάνιο για γυναίκα εκείνης της εποχής.
Έπειτα γνώρισε τον Μουσολίνι. Ήταν η αρχή ενός παθιασμένου έρωτα. Όταν ο Μπενίτο απολύθηκε από τη θέση του στην εφημερίδα "Avanti!" και εκδιώχθηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα εξαιτίας του παρεμβατισμού του, η Ίντα του στάθηκε. Πούλησε ο,τιδήποτε είχε, το διαμέρισμά της και το ινστιτούτο, για να χρηματοδοτήσει την εφημερίδα του Μουσολίνι "Il Popolo d' Italia", που επρόκειτο να γίνει το επίσημο όργανο του εθνικού φασιστικού κόμματος. Αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις, οι φήμες λένε ότι το ζευγάρι παντρεύτηκε με θρησκευτικό γάμο το Σεπτέμβριο του 1914. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: στις 11 Νοεμβρίου του 1915 ήρθε στον κόσμο το παιδί τους, ο Μπενίτο Αλμπίνο Μουσολίνι. Ο Ντούτσε αναγνώρισε τον γιο του, όμως μετά από χρόνια άλλαξαν τα δεδομένα.
Παράλληλα με τη σχέση του με την Ίντα, ο Μουσολίνι ήταν και εραστής της Ρέιτσελ Γκουίντι και πατέρας της Έντα, που γεννήθηκε το 1910. Στις 17 Δεκεμβρίου 1915, έναν χρόνο μετά τον άγνωστο γάμο του με την Ίντα, ξαναπαντρεύτηκε με πολιτικό γάμο στο νοσοκομείο Τρεβίλιο, όπου νοσηλευόταν.
Καθώς η δύναμή του αυξανόταν, απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από την Ίντα Ντάλσερ. Στην έλλειψη ενδιαφέροντός του, εκείνη ανταποκρινόταν με περηφάνια, πείσμα και επιθετικότητα. Ως πρώτη του σύζυγος και μητέρα του πρωτότοκου γιου του, απαίτησε από τον Μουσολίνι να τους αναγνωρίσει. Αντιμετωπίζοντας αυτή τη συμπεριφορά, ο Μουσολίνι έφτασε στο σημείο να διαδώσει ότι είναι τρελή.
Το 1926, η Ίντα συνελήφθη και κλείστηκε στο ψυχιατρικό άσυλο του Περγκίν και αργότερα μεταφέρθηκε στο Σαν Κλεμέντε, ένα νησί απέναντι από τη Βενετία. Οι προσπάθειές της να έρθει σε επαφή με τον Μουσολίνι και με τις Αρχές για να ζητήσει βοήθεια, απέβησαν άκαρπες. Έγραψε αμέτρητα γράμματα απελπισίας, ακόμη και στον Πάπα, τα οποία όμως δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, καθώς καταστράφηκαν. Ο ιατρικός διευθυντής του Σαν Κλεμέντε δεν διέγνωσε κάποια διανοητική ασθένεια ή φυσικό ελάττωμα στην Ίντα. Παρ' όλα αυτά, αναγκάστηκε να υποστεί τα χειρότερα βασανιστήρια και κατέληξε να παραλύσει σε μεγάλο βαθμό. Στις 3 Δεκεμβρίου 1937, πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία ύστερα από 11 χρόνια εγκλεισμού, χωρίς να έχει δει ούτε τον ίδιο της τον γιο.
Παρόλο που είχε αναγνωριστεί από τον Ντούτσε, ο γιος του, Μπενίτο Αλμπίνο Μουσολίνι συνελήφθη επίσης και το 1936 οδηγήθηκε στο ψυχιατρικό άσυλο Μομπέλο του Μιλάνου. Τα ιατρικά αρχεία που αφορούσαν τόσο στην Ίντα όσο και στον Αλμπίνο καταστράφηκαν, ακριβώς όπως είχαν σκιστεί οι σελίδες του μητρώου της ενορίας που αποδείκνυαν τον γάμο του Μουσολίνι με την Ίντα. Ο γιος τους είχε δηλωθεί με το επώνυμο της μητέρας του. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή του, ο Μουσολίνι αναγνώρισε επίσημα τον Αλμπίνο. Όμως αυτό δεν κράτησε για πολύ, αφού το 1932 με βασιλικό διάταγμα το αγόρι στερήθηκε το όνομα Μουσολίνι και του δόθηκε αυτό του Μπερνάρντι, ενός επιτρόπου της νομαρχίας του Τρέντο, ο οποίος θα ήταν πλέον κηδεμόνας του.
Ο Μπενίτο Αλμπίνο, στον οποίο δεν επιτράπηκε ποτέ να δει ξανά τη μητέρα του, εκπαιδεύτηκε σε ένα οικοτροφείο από μοναχούς, προτού καταταχθεί στο Ναυτικό, πάντα υπό την στενή επίβλεψη της μυστικής αστυνομίας. Αφού εστάλη σε μια αποστολή στην Κίνα, ο νεαρός ναύτης, που έμοιαζε απίστευτα στον πατέρα του, γύρισε σπίτι έχοντας εσφαλμένα πληροφορηθεί τον θάνατο της μητέρας του. Κατόπιν κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική του Μιλάνου, όπου πέθανε στις 26 Αυγούστου 1942 σε ηλικία μόλις 26 χρονών. Το πιστοποιητικό θανάτου του ανέφερε ότι πέθανε "από υποσιτισμό".
Να τι λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την υπόθεση :
"Δεν γνώριζα την ιστορία μέχρι που είδα ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση κάποια χρόνια πριν: "Το Μυστικό του Μουσολίνι". Αμέσως πίστεψα ότι η Ίντα Ντάλσερ, που απέκτησε παιδί από τον Μουσολίνι, ήταν μια σπουδαία γυναίκα. Μια γυναίκα που αρνήθηκε να κρατήσει κρυφή την αλήθεια, έμεινε σωστή μέχρι τέλους, παρά το γεγονός ότι το καθεστώς έκανε τα πάντα για να καταστρέψει κάθε ίχνος αλήθειας. Η γυναίκα και ο γιος του Μουσολίνι ήταν ένα σκάνδαλο που έπρεπε να μείνει κρυφό, σε σημείο να σβηστεί η ύπαρξή τους. Στην ουσία, και οι δυο κλείστηκαν σε ψυχιατρικό άσυλο μέχρι που πέθαναν".
ROBIN HOOD - ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ
Υπόθεση: Στην Αγγλία του 13ου αιώνα, ένας άριστος τοξότης στο στρατό του Βασιλιά Ριχάρδου Ι, που αρχικά ενδιαφερόταν μόνο για την προσωπική του επιβίωση, αμέσως μετά το θάνατο του βασιλιά, πηγαίνει στο Νότινχαμ, μια πόλη βυθισμένη στη διαφθορά, λόγω του τυραννικού σερίφη και της αβάσταχτης φορολογίας. Εκεί ερωτεύεται την ευγενή Λαίδη Μάριον(Κέϊτ Μπλάνσετ) ελπίζει να την κατακτήσει, αλλά και να σώσει την πόλη από τη βαριά φορολογία και την και την άγρια τυραννία .Ετσι οργανώνει μια ομάδα αρχίζει να μάχεται τη διαφθορά προκειμένου να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Παράλληλα, οι απλοί αυτοί άνθρωποι καλούνται να αποτρέψουν την προοπτική ενός αιματοβαμμένου εμφυλίου και την υποδούλωση της χώρας τους στη Γαλλία και να ξαναφέρουν δόξα και τιμή στην Αγγλία.
Ο θρύλος του Ρομπέν των Δασών αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της αγγλικής λογοτεχνίας εδώ και δεκαετίες.Στον κινηματογράφο μάλιστα και στην τηλεόραση μετράει κανείς πάνω από 30 παραγωγές του θρύλου , ενώ το ρόλο του μυθικού ήρωα έχουν υποδυθεί στο παρελθόν ο Έρολ Φλιν, ο Σον Κόνερι κι ο Κέβιν Κόστνερ.
Η βασική διαφορά της εν έτει 2010 κινηματογραφικής μεταφοράς του θρύλου που έχει γυριστεί σε Αγγλία και Ουαλία και καλύπτει την περίοδο από το θάνατο του βασιλιά Ριχάρδου Ι το 1199 μέχρι και την υπογραφή της Magna Carta το 1215, είναι πως τόσο ο Ρίντλεϊ Σκοτ όσο και ο Ράσελ Κρόου ήθελαν να φωτίσουν μέσα από την ταινία τις απαρχές του θρύλου του Ρομπέν των Δασών. Με άλλα λόγια, και οι δύο τους ήθελαν να αποτυπώσουν κινηματογραφικά την ιστορία του τρόπου με τον οποίο ένας απλός τοξότης στο στρατό του Βασιλιά Ριχάρδου Ι μεταμορφώνεται στο γνωστό θρύλο του Ρομπέν των Δασών, δίνοντας στο κοινό ανάγλυφα το κοινωνικο-ιστορικο-πολιτικό πλαίσιο της Αγγλίας την εποχή εκείνη: η Αγγλία έχει πτωχεύσει, απειλείται από έναν εμφύλιο πόλεμο αλλά και από τη Γαλλία, ενώ στην εξουσία βρίσκεται ένας ανεπαρκής βασιλιάς, ο Ιωάννης. Με άλλα λόγια, το τέλος της ταινίας αποτελεί την αρχή όλων των προηγούμενων ταινιών…
Για τις ανάγκες του ρόλου , ο Ράσελ Κρόου μελέτησε πάνω από 30 βιβλία για τον ήρωα και το 12ο και 13ο αιώνα, ενώ προπονήθηκε σκληρά στην τοξοβολία –σε βαθμό πρωταθλητισμού, ρίχνοντας έως και 200 βέλη την ημέρα!
THE ELEPHANT MAN - Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ
Σύμφωνα με το σενάριο στο βικτοριανό Λονδίνο ένας διακεκριμένος χειρουργός αναλαμβάνει να περιθάλψει ένα νεαρό που γεννήθηκε με παραμορφωμένο πρόσωπο και σώμα και αποτελούσε την ατραξιόν σε τσίρκο της πόλης. Μόνο εκείνος είδε πίσω απο την "εικόνα" την τρυφερή του ψυχή και το κοφτερό μυαλό.
Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα απο την αυτοβιογραφία του JOSEPH MERRICK:
«Πρωτοείδα το φως στις 5 Αυγούστου του 1860, γεννήθηκα στην Lee Street, Wharf Street, στο Leicester. Η παραμόρφωσή μου προκλήθηκε από το γεγονός ότι η μητέρα μου είχε τρομάξει από έναν ελέφαντα. Η μητέρα μου περπατούσε στον δρόμο όταν έτυχε να παρελαύνουν ζώα. Η προσέλευση του κόσμου που συγκεντρώθηκε για να δει τα ζώα ήταν τόσο μεγάλη, που κάποιος την έσπρωξε και βρέθηκε κάτω από το πόδι ενός ελέφαντα, πράγμα το οποίο την τρομοκράτησε. Το γεγονός αυτό, που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της κύησης, είναι υπαίτιο για την σημερινή μου παραμόρφωση.
Η περίμετρος του κεφαλιού μου είναι 36 ίντσες, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι σάρκας στο πίσω μέρος του, σαν φλιτζάνι και το υπόλοιπο κρανίο μου έχει κατά κάποιο τρόπο “λόφους και κοιλάδες”, ενώ το πρόσωπό μου είναι τέτοιο στη όψη που κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει. Το δεξί μου χέρι είναι σε μέγεθος και σχήμα σαν το πόδι ενός ελέφαντα, το άλλο μου χέρι έχει τις αναλογίες του χεριού δεκάχρονου κοριτσιού, δεν είναι, όμως, παραμορφωμένο. Τα πόδια μου είναι καλυμμένα από χονδρό πλαδαρό δέρμα, το ίδιο και το σώμα μου, κι είναι σχεδόν το ίδιο χρώμα με αυτό του ελέφαντα. Για του λόγου το αληθές, κανείς δεν το πιστεύει αν δεν το δει με τα μάτια του.
Η ασθένεια δεν εκδηλώθηκε από τη γέννηση μου, άρχισε να εκδηλώνεται από τα 5 μου χρόνια. Πήγα στο σχολείο, όπως τα άλλα παιδιά, μέχρι τα 11, 12, όταν προέκυψε η μεγαλύτερη δυστυχία της ζωής μου, ο θάνατος της μητέρας μου. Ο Θεός να την αναπαύσει, ήταν καλή μητέρα. Ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε. Η νέα του γυναίκα είχε ήδη παιδιά και, καθώς εγώ δεν ήμουν τόσο όμορφος και εξαιτίας της παραμόρφωσής μου, μου έκανε τη ζωή μαρτύριο. Ανάπηρος και παραμορφωμένος καθώς ήμουν, το έσκασα από το σπίτι δυο-τρεις φορές, υποθέτω οτι ο πατέρας μου είχε ακόμη κάποιο ψήγμα πατρικού φίλτρου και με έπεισε να επιστρέψω.
Ο καλύτερος φίλος που είχα ήταν ο αδελφός του πατέρα μου, κουρέας. Όταν ήμουν 13 χρονών, για να ικανοποιήσω τη μητριά μου, έπιασα δουλειά στο Messrs, ως κατασκευαστής πούρων, και δούλεψα εκεί δυο χρόνια.Το δεξί μου χέρι, όμως, έγινε τόσο βαρύ, που υποχρεώθηκα να σταματήσω. Βγήκα ξανα να βρώ δουλειά, όμως κανείς δεν με προσλάμβανε, έτσι ανάπηρος και παραμορφωμένος καθώς ήμουν. Όταν πήγαινα στο σπίτι για φαγητό, η μητριά μου έλεγε πως δεν είχα ψάξει για δουλειά. Πολλές φορές δεν επέστρεφα στο σπίτι κι έμενα στο δρόμο πεινασμένος. Όταν πήγαινα, τα μισά γεύματα που μου σέρβιρε συνοδεύονταν με το ειρωνικό σχόλιο” Είναι πολύ περισσότερο απ' ότι μπορείς να κερδίσεις”.
Ανήμπορος να βρω δουλειά, καθώς ήμουν, ο πατέρας μου, μου πήρε μια άδεια μικροπωλητή, αλλά όντας παραμορφωμένος, ο κόσμος δεν πλησίαζε τον πάγκο μου να αγοράσει. Κατά συνέπεια της άρρωστης τύχης μου, η ζωή μου ξανάγινε κόλαση. Αποφάσισα να φύγω και να ζήσω μόνος, αλλά είχα παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό που όταν κυκλοφορούσα, μαζευόταν πλήθος ανθρώπων γύρω μου.
Πήγα στο νοσοκομείο του Leicester, όπου έμεινα δυο-τρία χρόνια, υπόβλήθηκα σε εγχείρηρη όπου μου αφαίρεσαν τέσσσερις ούγιες δέρματος από το πρόσωπο. Σκέφτηκα να εκθέτομαι στη χώρα για να βγάλω τα προς το ζην. Έγραψα στον Κο Sam Torr κι εκείνος με σύστησε στον Κο Έλλις που με δέχτηκε με μεγάλη καλοσύνη. Στην πρώτη μου εμφάνιση σε κοινό που μου φέρεται καλά, έχω να πω ότι αισθάνομαι τόσο άνετα τώρα, όσο άβολα ένιωθα πριν.Τώρα, οφείλω να πω αντίο στους ευγενικούς αναγνώστες μου".
A NIGHTMARE ON ELM STREET-ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ
Η Νάνσι, η Κρις, ο Κούεντιν και ο Ντιν όλοι ζουν στην οδό Ελμ. Τις νύχτες, βλέπουν όλοι το ίδιο όνειρο: έναν άντρα, που φορά ένα κουρελιασμένο κοκκινοπράσινο ριγέ πουλόβερ, ένα καπέλο που μισοκρύβει το παραμορφωμένο του πρόσωπο κι ένα γάντι κηπουρού με μαχαίρια αντί για δάχτυλα. Και όλοι ακούν την ίδια τρομακτική φωνή…
Έναν προς έναν, ο άντρας αυτός τους τρομοκρατεί μέσα στα όνειρά τους, εκεί όπου αυτός βάζει τους κανόνες. Και η μοναδική τους διέξοδος είναι να ξυπνήσουν από τον εφιάλτη.
Όταν όμως ένας από αυτούς δολοφονείται βίαια, δεν αργούν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που βλέπουν στα όνειρά τους, συμβαίνει και στην πραγματικότητα, και ότι ο μοναδικός τρόπος να παραμείνουν ζωντανοί είναι να μείνουν ξύπνιοι. Οι τέσσερις εναπομείναντες φίλοι προσπαθούν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο αυτής της σκοτεινής ιστορίας, την οποία στοιχειώνει η μυστηριώδης φιγούρα αυτού του άντρα. Με ελάχιστες ή και καθόλου ώρες ύπνου παλεύουν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και τι είναι αυτό που τους κρύβουν οι γονείς τους.
Θαμμένο βαθιά στο παρελθόν τους υπάρχει ένα χρέος που έχει έρθει η ώρα να πληρωθεί και προκειμένου να σωθούν θα πρέπει να μπουν στο μυαλό του πιο διεστραμμένου εφιάλτη όλων των εποχών…του Φρέντι Κρούγκερ.
LES BEAUX GOSSES - ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΠΑΙΔΑ
Ο Ερβέ, 14 ετών, ζει με την μητέρα του, οι βαθμοί του είναι μέτριοι , βρίσκεται στη δύσκολη φάση της εφηβείας και γενικά θεωρεί ότι είναι γκαντέμης. Βλέπει τους συμμαθητές του να φλερτάρουν τις όμορφες και παρότι τους ζηλεύει δεν κάνει κάτι για να επικοινωνήσει με τα κορίτσια. Μια μέρα όμως, για ανεξήγητους λόγους, η Ορόρ, ίσως η πιο όμορφη της τάξης, αρχίζει να τον φλερτάρει, με αποτέλεσμα μια σχέση γεμάτη εκπλήξεις και για τους δύο.
Ο σκηνοθέτης Ριάντ Σατούφ είναι ήδη ένας από τους πιο γνωστούς και πολυβραβευμένους κομίστες της Γαλλίας και τα άλμπουμ του “Τα Όμορφα πόδια της Φλοράνς”, “Η Χώρα της Δίψας”, “Επιστροφή στο Λύκειο” και “Η Κρυφή Ζωή των Νέων”, έγιναν μεγάλες επιτυχίες, ενώ δημοσιεύει δουλειές του τακτικά στη Liberation, το Fluide Glacial και τους Inrockuptibles.
Τα “Ομορφόπαιδα” είναι η πρώτη του ταινία και στην Γαλλία την έχουν δει κιόλας 1.000.000 θεατές! Σε μικρούς ρόλους, η Εμανουέλ Ντεβός ως δασκάλα, η Ιρέν Ζακόμπ ως σέξι μαμά, η Βαλέρια Γκολίνο ως πρωταγωνίστρια σε πορνό (ο ίδιος ο Σατούφ κάνει τον πρωταγωνιστή) και η σκηνοθέτις του “Περσέπολις” Μαρζάν Σατραπί ως πωλήτρια σε κατάστημα δίσκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου θα διαγράφονται.