Αμερικανική ταινία , που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντένις Λεχέιν, με θέμα τα Ψυχιατρεία και τις μεθόδους θεραπείας. Χρονικά η ταινία τοποθετείται στο 1954 , μιά εποχή που σηματοδοτείται απο τη διαμάχη μεταξύ των γιατρών που ήθελαν να εισάγουν νέες μορφές ψυχοθεραπείας, εκπαίδευσης και ιατρικής και άλλων που θεωρούσαν τους ψυχασθενείς ανίατη περίπτωση και εφάρμοζαν βάναυσες μεθόδους όπως ηλεκτροσόκ και λοβοτομή.Στην ταινία ο Αμερικανός αστυνόμος Τέντι Ντάνιελς κι ο νέος συνεργάτης του, ο Τσακ φτάνουν σ’ ένα νησί κάπου στα ανοιχτά της Αμερικής, όπου βρίσκεται το Άσκλιφ, το ψυχιατρικό νοσοκομείο για ψυχασθενείς εγκληματίες, για να διεξάγουν έρευνα για μια ασθενή που φαίνεται να δραπέτευσε μυστηριωδώς. Όταν ξαφνικά ξεσπάει μια καταιγίδα, ο Ντάνιελς βρίσκεται αποκλεισμένος εκεί και η διακριτική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας αρχίζει να γίνεται επικίνδυνα δυσδιάκριτη.
Στο νοσοκομείο Άσκλιφ, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ο Ντάνιελς βρίσκεται έρμαιο σε «απάνθρωπες», ριζοσπαστικές θεραπείες που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων πειράματα με φάρμακα, βάρβαρες χειρουργικές επεμβάσεις και πλύσεις εγκεφάλου… Όσο περισσότερο πλησιάζει στην αλήθεια, τόσο πιο θολή γίνεται αυτή, και τόσο περισσότερο αρχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να μη φύγει ποτέ από εκεί… Τουλάχιστον όχι σώος, γιατί κάποιος εκεί μοιάζει να προσπαθεί να τον τρελάνει…
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Μάρτιν Σκορτσέζε και παίζουν οι Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Έμιλι Μόρτιμερ, Μισέλ Γουίλιαμς, Μαξ Φον Σίντοφ, Τζάκι Ερλ Χάλεϊ.Απο τους συντελεστές της ταινίας και μιά Ελληνίδα , η Λαέτα Καλογρίδης που συνεργάζεται ως εκτελεστικός παραγωγός.Στα γυρίσματα παρέστη και ειδικός σύμβουλος , για την ακριβή μεταφορά του κλίματος ,ο Δρ. Τζέιμς Γκίλιγκαν, ο οποίος διηύθυνε το ψυχιατρείο της Μασαχουσέτης τη δεκαετία του 1970, και ο οποίος ήταν πρωτεργάτης στον αγώνα μετασχηματισμού των ψυχιατρικών ιδρυμάτων τόσο στην Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ -THE MILK OF SORROW
Η σκηνοθέτης , Κλόντια Γιόσα γεννήθηκε το 1976 στο Περού. Σπούδασε Επικοινωνία στο πανεπιστήμιο της Λίμα και απέκτησε master στον κινηματογράφο και το τηλεοπτικό σενάριο στη Μαδρίτη. Στη συνέχεια ξεκίνησε να δουλεύει στο χώρο της διαφήμισης και της τηλεόρασης για περουβιανές και ξένες εταιρείες, ώσπου ίδρυσε τη δική της εταιρεία παραγωγής, τη Vela Films, και το 2006 σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία, με τίτλο "Madeinusa". Η ταινία κέρδισε περισσότερα από 20 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ διεθνώς. Η Γιόσα ζει πλέον στη Βαρκελώνη.
ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ - NOWHERE BOY
“Συνήθιζα να λέω στην θεία μου, “Μου πετάς τη ποίησή μου και μια μέρα θα το μετανιώσεις, όταν θα είμαι διάσημος” κι εκείνη πετούσε τα πράγματά μου. Δεν την συγχώρησα ποτέ που δεν με αντιμετώπιζε ως μια ιδιοφυία, ή ό,τι ήμουν όταν ήμουν παιδί.”
“Οι δάσκαλοι σε βασανίζουν και σε φοβίζουν για είκοσι περίπου χρόνια… και μετά περιμένουν από εσένα να ξεκινήσεις καριέρα.”
Στην ταινία ο νεαρός Τζον, μοναχικός και οξυδερκής, μεγαλώνει στην πόλη του Λίβερπουλ. Δύο ιδιαίτερες γυναίκες συγκρούονται για την αγάπη του: η Μίμι, η θεία του που τον μεγάλωσε, και η Τζούλια, η μητέρα του που τον έδωσε για υιοθεσία. Νοσταλγώντας μια φυσιολογική οικογένεια, ο Τζον στρέφει την προσοχή του στη μουσική και γνωρίζει τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ. Καθώς όμως νέοι δρόμοι ανοίγονται στη ζωή του η αλήθεια για το παρελθόν του, οδηγεί σε μια αναπόφευκτη τραγωδία.
Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ
ο σκηνοθέτης , πρωτοτύπησε καθώς θέλοντας να δημιουργήσει μια ταινία με άξονα την οικογένεια, επέλεξε για πρωταγωνιστές μια πραγματική οικογένεια, τη δική του, κρατώντας ο ίδιος το βασικό ρόλο!
Η ταινία έλαβε το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών 2009 (FIPRESCI) στη Θεσσαλονίκη.
Και να τι λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την υπόθεση:
«Ήθελα να κάνω μια ταινία για την αρρώστια. Που κρατάει μια βδομάδα, 15 μέρες, και που τότε η ζωή στο σπίτι είναι αφόρητη. Φταίει αυτός, αυτή φταίει. Μια ταινία για αυτό το καζάνι, το καθημερινό γυαλόχαρτο, που μπορεί δυο άνθρωποι να χωρίσουν, μπορεί να βγουν καθαρότεροι. Και που να τελειώνει, όχι όταν όλα πια έχουν περάσει, αλλά όταν ο πυρετός, μετά από μέρες 40, πρώτη φορά δείχνει 38.5. Με δύναμη αγκαλιάζεις τον σύντροφό σου, ενώ τα φριχτά λόγια κι οι φριχτότερες σκέψεις είναι ακόμα στον αέρα.» δηλώνει ο Περικλής Χούρσογλου.
Κεντρικός ήρωας ο Παύλος, ένας άνδρας κοντά στα 50, παντρεμένος με τη Νίκη, με δύο παιδιά.
Μια μέρα η μητέρα του, διαχειρίστρια της πολυκατοικίας που μένει και όπου βρίσκεται το μαγαζί του Παύλου, μια μικρή κάβα από τον πατέρα του, του ζητά να τη βοηθήσει. Η κεντρική αποχέτευση έχει διαλυθεί, βρήκε ένα Ρώσο για φτηνότερα, ο Ρώσος όμως τη γέλασε και τώρα όλοι την κατηγορούν πως έχει φάει λεφτά. Ο Παύλος στην αρχή τα παίρνει, τόσες φορές της είχε πει να μην αναλάβει, στη συνέχεια όμως καταλαβαίνει πως η κ. Βιολέτα, κοντά 75, δεν έχει κανέναν.
Ορκίζομαι, να φροντίσω την πολυκατοικία και τις περιουσίες μας, να φροντίσω για το κοινό καλό,λέει στη γενική συνέλευση. Ταυτόχρονα ένα όραμα γεννιέται στον Παύλο, να κάνει το μικρό αυτό κόσμο καλλίτερο!
Μέσα σ όλα αυτά ένα κορίτσι, η Γιάννα, με τα μισά του χρόνια. Πρώτη θα αγγίξει το χέρι του, πρώτη φορά στα δώδεκα χρόνια γάμου, ο Παύλος θα φιλήσει μια άλλη γυναίκα.
«Κανένα δέντρο δε φτάνει τον ουρανό», λέει μια παροιμία. Τα προβλήματα μοιάζει να μην έχουν τελειωμό. Κι άλλη βλάβη κι άλλα λεφτά κι άλλες επισκευές, οι σωλήνες θα χάσκουν πάντα, πάντα η μάνα του θα τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια του γιου της, ολοένα πιο πολύ θα λείπει ο Παύλος από τη Νίκη, ακόμα κι η Γιάννα, το «δώρο», θα γίνει βάρος.
Είμαι στη μέση του ωκεανού, πνίγομαι κι όλοι, όλοι σας κάθεστε με κοιτάτε και κάνετε κριτική…
Κι ενώ ο Παύλος αγγίζει τα όρια του, ένα δροσερό αεράκι θα φυσήξει και θα του δείξει πως η λύση που ψάχνει γύρω, βρίσκεται μέσα του και πως η ζωή δεν είναι μονάχα πικρή....
ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αθήνα που μεταλάσσεται .Τρία αδέρφια αντιμετωπίζουν την προοπτική πώλησης του πατρικού τους σπιτιού, μετά το θάνατο των γονιών τους. Οι αγοραστές θα το κατεδαφίσουν για να ανεγείρουν στη θέση του ένα σύγχρονο κτίριο.
Ο Αλέξης (Αργύρης Ξάφης) είναι ρεαλιστής. Υπερασπίζεται την πώληση προβάλλοντας το οικονομικό όφελος που αυτή θα αποφέρει.
Η Άννα (Μάνια Παπαδημητρίου), ονειροπόλα και μαχητική, αντιδρά αρνητικά. Το πατρικό σπίτι είναι γι? αυτήν η μνήμη της παιδικής της ηλικίας.
Η Αμαλία (Άννα Μάσχα) είναι διστακτική και κουρασμένη. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στο συναίσθημα και στις ανάγκες της οικογένειας.
Η πώληση του πατρικού σπιτιού λειτουργεί καταλυτικά για να βγουν στο φως οι σχέσεις των ηρώων. Να αποκαλυφθεί η εικόνα που έχει ο ένας για τον για τον άλλον, ερήμην του, και τα “non dit” που χαρακτηρίζουν τις οικογενειακές σχέσεις και αποκαλύπτουν τραύματα όταν ξυθεί η επιφάνεια της παιδικής ηλικίας. Μια επιφάνεια πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, σαν παραμύθι…
Το παραμύθι αυτό αποδυναμώνεται από ένα τυχαίο γεγονός. Ένα γράμμα από το παρελθόν θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα ωθήσει τους ήρωες να ορίσουν το δικό τους στίγμα στη δική τους εποχή.
Η ίδια η σκηνοθέτης περιγράφει την ταινία της :
Η «Χρυσόσκονη» γεννήθηκε από την ανάγκη να μιλήσω για την πόλη μου. Την Αθήνα. Μια πόλη που μεταλλάσσεται εξαφανίζοντας το βιωμένο της παρελθόν.Που «παγκοσμιοποιείται» χωρίς σεβασμό στο ανθρώπινο στοιχείο της, χωρίς αισθητική και ήθος. Θέλησα να προβάλλω αυτή τη μετάλλαξη της πόλης πάνω στην εσωτερική ζωή των ηρώων της ταινίας.Έφτιαξα μια ιστορία προσωπικών απολογισμών σε μια ηλικία ιδιαίτερα αποφασιστική : αυτή των σαράντα.
Τότε που οι απώλειες κάθε είδους είναι πλέον αμετάκλητες. Που συντελείται ο οριστικός αποχαιρετισμός της παιδικής ηλικίας. Που ο χρόνος είναι ακόμα ολάνοιχτος μπροστά μας και μας προκαλεί. Να πούμε αυτά που δεν έχουν λεχθεί. Να διαχειριστούμε το παρελθόν μας. Να καθορίσουμε το παρόν μας. Να ξαναδημιουργήσουμε το μέλλον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου θα διαγράφονται.